Celem artykułu jest dyskusja z tezą, wedle której z nowymi cyfrowymi praktykami medialnymi wiąże się zupełnie nowy, lepszy typ politycznej aktywności. Rozważam więc następujący problem: czy z tzw. nowymi mediami (zwłaszcza z różnego rodzaju serwisami „społecznościowymi”) nie wiążemy zbyt wielu nadziei na demokratyzację życia społecznego. Mówiąc o „demokratyzacji” mam na myśli dwie potencjalności tkwiące w nowych technologiach cyfrowych: dialogiczność oraz transparentność. Te dwie cechy nie występowały w dyskursywnych (tutaj: jednokierunkowych) przekazach mediów tradycyjnych (prasa) i elektronicznych (radio, telewizja). A to właśnie w technicznych możliwościach i wyobrażeniach z nimi związanych tkwią źródła stanowisk głoszących występowanie jakościowych różnic między efektami tradycyjnego komunikowania masowego i nowej komunikacji „społecznościowej”. Refleksje te prowadzę, sięgając do XX-wiecznej tradycji filozofii mediów i polityki (m.in. Viléma Flussera, pierwszego pokolenia szkoły frankfurckiej, Petera Sloterdijka, Marka Lilli, Régisa Debraya).