Podstawowy problem dotyczy natury zobowiązania. Kiedy jednak podążymy drogą zaproponowaną przez Sokratesa w rozmowie z Kritonem, okazuje się, że argumentacja wprowadza nas w sedno zagadnień związanych z władzą i wspólnotą polityczną. Zobowiązanie nabiera cech polityczności, umożliwiając refleksję nad miejscem i znaczeniem praw tworzących określony porządek polityczny. Rozważenie ich mocy prowadzi do pytania o źródła autorytetu politycznego oraz konsekwencje, jakie płyną z uznania zobowiązania jako reguły postępowania w wymiarze jednostkowym, jak i całej wspólnoty politycznej. W warunkach nowoczesności, kiedy instytucje demoliberalne usankcjonowała zasada uprawomocnienia, kwestia zobowiązania politycznego staje się centralna w zakreśleniu pola polityki. Pozostaje pytaniem otwartym czy zobowiązanie, które w porządku logicznym jest przypadłością, w sferze praktyki może w sposób decydujący określać istotę polityki.