Dialektyka oddziaływań sztuki i polityki polega między innymi na tym, że można politykę traktować jako wyrafinowaną postać myśli ludzkiej i działań społecznych (sztuka polityki) oraz że sztuka interesuje się tym co polityczne. Obie dziedziny mają strukturę dyskursu. Operują zasobami materialnymi i symbolicznymi, w ich przestrzeni odbywa się niekończący festiwal dystrybucji, rekonfiguracji, przetwarzania pomysłów (energii) w działanie lub prezentację. Polityczny kicz podobnie jak kicz w sztuce jest kopiowaniem efektu uznanego za atrakcyjny. Przedstawiany jest jako akt spontaniczny, gdy tymczasem jest imitacją, przebiega według jakiegoś scenariusza. W sztuce kicz wynika z naśladownictwa, jest kojarzony z nieautentycznością, w polityce jest także sposobem odczytania wydarzeń przedstawianych przez media. Rzutuje na to ich logika działania (upraszczanie przekazu, tabloidyzacja, odwoływanie się do emocji odbiorcy). W badaniu kiczu politycznego warto odwoływać się do metodologii wykorzystywanej w badaniach kultury wizualnej. Problemem niezwykle istotnym, wymagającym jednak pogłębionych badań, jest to, czy polityka jest oceniana także w kategoriach estetycznych oraz czy taki rodzaj jej rozumienia nie wpływa na wycofanie się z obywatelskich aktywności. Warta rozważenia jest teza, czy współcześnie systemy reprezentacji ulegają przekształceniu w różnych znaczeniach tego słowa.