Artykuł stanowi próbę teoretycznego osadzenia rozważań dotyczących porozumień, jakie zawierają dwie partie, spośród których jedna decyduje się na poparcie rządu, nie desygnując do niego swoich przedstawicieli. Staram się odpowiedzieć na pytanie, czy takie porozumienie – z punktu widzenia transparentności systemu politycznego – jest funkcjonalne czy dysfunkcjonalne dla stabilności demokracji westminsterskiej. Analizuję przypadek sojuszu Partii Konserwatywnej i Demokratycznej Partii Unionistycznej z 2017 roku. Wykorzystuję metodę studium przypadku oraz narzędzia analizy systemowej oraz analizy treści. Konkluduję, że w przypadku brytyjskim proces formowania nieformalnej koalicji, której zadaniem ma być popieranie rządu mniejszościowego Theresy May, nie przebiegał odmiennie aniżeli ma to miejsce w klasycznym politycznym systemie demokratycznym, ale transakcyjny charakter porozumienia zbliżył brytyjski system polityczny do wzorców patronacko-klientelistycznych.