PRESIDENT PARTICIPATED IN THE PROCEDURE
TO AMEND THE CONSTITUTION IN EUROPEAN COUNTRIES
More details
Hide details
1
prof. nadzw. dr hab., Uniwersytet Rzeszowski
Publication date: 2019-12-21
Studia Politologiczne 2016;42
KEYWORDS
ABSTRACT
The President is referred to as the “guardian of the constitution”, but modern
constitutions do not guarantee its participation in the process of changing the
constitution. Sometimes the president can be analyzed with procedures excluded,
but it is usually the participant. This activity is associated with the final phase of
the procedure for amending the constitution – signing and announcement of the
bill amending the Basic Law. Few presidents have the right of veto, to initiate the
constitutionality, or carry out an act amending the constitution. Many European
countries have the right to entrust the President of the initiatives to amend the
Constitution. The objectives of the analysis is to ascertain what are the powers of
the president in the procedure of revision of the Constitution. It certainly covers
all 33 European republic.
PEER REVIEW INFORMATION
Article has been screened for originality
REFERENCES (23)
1.
Adamovich L.K., Funk B.-Ch., Ősterreichisches Verfassungrecht, Wien 1985.
2.
Balicki R., Weto prezydenckie jako element postępowania legislacyjnego, „Przegląd Sejmowy” 1999, nr 3.
3.
Bożek M., Instytucja Prezydenta Republiki Federalnej Niemiec, Warszawa 2007.
4.
Casey J., Constitutional Law of Ireland, London 1992.
5.
Dickinger Ch., Der Bundespräsident im politischen System Ősterreichs, Wien 1999.
6.
Dziemidok-Olszewska B., Instytucja prezydenta w państwach Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin 2003.
7.
Dziemidok-Olszewska B., System polityczny V Republiki Francuskiej, [w:] M. Żmigrodzki, B. Dziemidok-Olszewska (red.), Współczesne systemy polityczne, Warszawa 2009.
8.
Frankiewicz A., Stadniczeńko S.L. (red.), Pozycja ustrojowa prezydenta na przykładzie wybranych państw Europy Środkowo-Wschodniej i Niemiec, Opole 2009.
9.
Garlicki L., Parlament a rząd w Republice Federalnej Niemiec, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1978.
10.
Grabowski R., Grabowska S. (red.), Zasady zmiany konstytucji w państwach europejskich, Warszawa 2008.
11.
Grabowski R., Partycypacja obywateli w procesie zmiany konstytucji – przegląd rozwiązań europejskich, „Przegląd Prawa Konstytucyjnego” 2010, nr 1.
12.
Grabowski R., Zróżnicowanie trybu zmiany jako kryterium klasyfikacji konstytucji współczesnych państw europejskich, Rzeszów 2013.
13.
Hartman J., Kempf U., Staatsoberhäupter In westlichen Demokratien, Opladen 1989.
14.
Kamiński J., System konstytucyjny Grecji, Warszawa 2004.
15.
Kruk M., Teoretyczne i praktyczne aspekty odmowy podpisania ustawy przez Prezydenta a jakość prawa, [w:] J. Wawrzyniak (red.), Tryb ustawodawczy a jakość prawa, Warszawa 2005.
16.
Lorencka M., Grecja, [w:] M. Myśliwiec, K. Krysieniel (red.), Systemy polityczne wybranych państw basenu Morza Śródziemnego, Poznań–Chorzów 2011.
17.
Mikuli P., Pozycja ustrojowa i funkcje Zgromadzenia Republiki Macedonii, [w:] J. Czajowski (red.), Parlamenty państw europejskich, Kraków 2005.
18.
Olechno A., Zmiany w konstytucji Ukrainy, [w:] S. Bożyk (red.), Aktualne problemy reform konstytucyjnych, Białystok 2013.
19.
Osiński J. (red.), Prezydent w państwach współczesnych. Modernizacja instytucji, Warszawa 2009.
20.
Sarnecki P., Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Kraków 2000.
21.
Sarnecki P., Weto ustawodawcze Prezydenta RP wobec ustaw konstytucyjnych, [w:] J. Trzciński, B. Banaszak (red.), Studia nad prawem konstytucyjnym, Wrocław 1997.
22.
Wojnicki J., System konstytucyjny Serbii, Warszawa 2013.
23.
Zwierzchowski E., Sądownictwo konstytucyjne, Białystok 1994.