Udział prezydenta w procedurze zmiany
konstytucji w państwach europejskich
Więcej
Ukryj
1
prof. nadzw. dr hab., Uniwersytet Rzeszowski
Data publikacji: 21-12-2019
Studia Politologiczne 2016;42
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Prezydent jest określany mianem „strażnika konstytucji”, jednak konstytucje
państw współczesnych nie gwarantują jego udziału w procesie zmiany konstytucji.
Niekiedy prezydent może zostać z analizowanej procedury wykluczony, ale zwykle
jest jej uczestnikiem. Aktywność ta jest związana z końcową fazą procedury zmiany konstytucji – podpisaniem i ogłaszaniem ustawy zmieniającej ustawę zasadniczą.
Nieliczni prezydenci posiadają prawo weta, zainicjowania kontroli konstytucyjności,
bądź przeprowadzenia kontroli aktu zmieniającego konstytucję. Liczne państwa
europejskie powierzają prezydentowi prawo inicjatywy w sprawie zmiany konstytucji.
Celem analizy jest stwierdzenie, jakie są kompetencje prezydenta w procedurze
zmiany konstytucji. Zostały w niej uwzględnione wszystkie 33 republiki europejskie.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
REFERENCJE (23)
1.
Adamovich L.K., Funk B.-Ch., Ősterreichisches Verfassungrecht, Wien 1985.
2.
Balicki R., Weto prezydenckie jako element postępowania legislacyjnego, „Przegląd Sejmowy” 1999, nr 3.
3.
Bożek M., Instytucja Prezydenta Republiki Federalnej Niemiec, Warszawa 2007.
4.
Casey J., Constitutional Law of Ireland, London 1992.
5.
Dickinger Ch., Der Bundespräsident im politischen System Ősterreichs, Wien 1999.
6.
Dziemidok-Olszewska B., Instytucja prezydenta w państwach Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin 2003.
7.
Dziemidok-Olszewska B., System polityczny V Republiki Francuskiej, [w:] M. Żmigrodzki, B. Dziemidok-Olszewska (red.), Współczesne systemy polityczne, Warszawa 2009.
8.
Frankiewicz A., Stadniczeńko S.L. (red.), Pozycja ustrojowa prezydenta na przykładzie wybranych państw Europy Środkowo-Wschodniej i Niemiec, Opole 2009.
9.
Garlicki L., Parlament a rząd w Republice Federalnej Niemiec, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1978.
10.
Grabowski R., Grabowska S. (red.), Zasady zmiany konstytucji w państwach europejskich, Warszawa 2008.
11.
Grabowski R., Partycypacja obywateli w procesie zmiany konstytucji – przegląd rozwiązań europejskich, „Przegląd Prawa Konstytucyjnego” 2010, nr 1.
12.
Grabowski R., Zróżnicowanie trybu zmiany jako kryterium klasyfikacji konstytucji współczesnych państw europejskich, Rzeszów 2013.
13.
Hartman J., Kempf U., Staatsoberhäupter In westlichen Demokratien, Opladen 1989.
14.
Kamiński J., System konstytucyjny Grecji, Warszawa 2004.
15.
Kruk M., Teoretyczne i praktyczne aspekty odmowy podpisania ustawy przez Prezydenta a jakość prawa, [w:] J. Wawrzyniak (red.), Tryb ustawodawczy a jakość prawa, Warszawa 2005.
16.
Lorencka M., Grecja, [w:] M. Myśliwiec, K. Krysieniel (red.), Systemy polityczne wybranych państw basenu Morza Śródziemnego, Poznań–Chorzów 2011.
17.
Mikuli P., Pozycja ustrojowa i funkcje Zgromadzenia Republiki Macedonii, [w:] J. Czajowski (red.), Parlamenty państw europejskich, Kraków 2005.
18.
Olechno A., Zmiany w konstytucji Ukrainy, [w:] S. Bożyk (red.), Aktualne problemy reform konstytucyjnych, Białystok 2013.
19.
Osiński J. (red.), Prezydent w państwach współczesnych. Modernizacja instytucji, Warszawa 2009.
20.
Sarnecki P., Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Kraków 2000.
21.
Sarnecki P., Weto ustawodawcze Prezydenta RP wobec ustaw konstytucyjnych, [w:] J. Trzciński, B. Banaszak (red.), Studia nad prawem konstytucyjnym, Wrocław 1997.
22.
Wojnicki J., System konstytucyjny Serbii, Warszawa 2013.
23.
Zwierzchowski E., Sądownictwo konstytucyjne, Białystok 1994.