W ostatnich latach w polskiej politologii dokonał się swoisty zwrot od polityki do polityczności. Oznacza on między innymi, że stosując instrumentarium właściwe dla nauk politycznych politolodzy zaczęli dostrzegać polityczne znaczenie różnych zjawisk – także poza takimi wymiarami tradycyjnie rozumianej polityki, jak władza, organy państwa, aktywność partii politycznych. W takim ujęciu, istotny okazuje się proces upolitycznienia zjawisk niepolitycznych, struktura interesów społecznych, a szczególnie role dominacji i podporządkowania stojące u podstaw tych zjawisk oraz skutki polityczne działań w sferach pozornie niepolitycznych. Optyka ta pozwoliła polskim politologom, bez względu na różnice w podejściach i perspektywach badawczych, zainteresować się zagadnieniami, które wcześniej badali reprezentanci innych dyscyplin naukowych. W ten sposób wzbogacony został nie tylko sposób oglądu takich zagadnień, ale i same nauki polityczne. Wszystkie opisane powyżej prawidłowości odnieść możemy bezsprzecznie do polityczności i upolitycznienia aktywności twórczej człowieka realizowanej w ramach sztuki – zarówno tradycyjnej (np. teatr, literatura, rzeźba, architektura, malarstwo), popularnej (film, muzyka rozrywkowa, kabaret, komiks, ale i popularne warianty sztuk tradycyjnych), czy awangardowej (np. instalacje, videoarty, bio-art itp.).