Socjotechniczne strategie monopolizacji władzy
Więcej
Ukryj
1
Katedra Teorii Polityki i Myśli Politycznej, Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych, Uniwersytet Warszawski
Data publikacji: 28-05-2020
Studia Politologiczne 2020;55
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Głównym celem artykułu jest przestawienie socjotechniki jako strategii zarządzania społecznego zmierzającej w kierunku monopolizacji władzy politycznej. Strategie socjotechniczne, w takim przypadku, opierają się na szerokich ambicjach sprawczych podmiotów sterujących oraz długim horyzoncie planowania zmian społecznych. Wykorzystywana jest przede wszystkim socjotechnika II-ego stopnia, bliższa kulturotechnice, socjalizacji, indoktrynacji zmierzającej nie tylko do modyfikacji zachowań podmiotów sterowanych, lecz przede wszystkim do wywołania trwałych zmian w strukturze wartości, emocji, mitów, archetypów, stereotypów. Autor przedstawił główne płaszczyzny, kierunki strategii socjotechnicznych skutkujących monopolem w zakresie: komunikacji, kultury, socjalizacji, wpływu i decyzji.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
REFERENCJE (32)
1.
G.A. Almond, S. Verba, The Civic Culture, Boston 1965.
2.
A. Fligel, Teoria pluralizmu wartości Isaiaha Berlina jako narzędzie analizy politologicznej, «Studia Politologiczne» 2019, vol. 53.
3.
J. Goćkowski, Traktat o inżynierii polityki, Pułtusk 2009.
4.
E. Goffman, Instytucje totalne. O pacjentach szpitali psychiatrycznych i mieszkańcach innych instytucji totalnych, Sopot 2011.
5.
S. Hassan, Psychomanipulacja w sektach, Łódź 1999.
6.
M. Karwat, Makiaweliczna taktyka walki politycznej, «Studia Politologiczne» 2005, vol. 9.
7.
M. Karwat, Podstawy socjotechniki, Warszawa 2014.
8.
G. Knopp, Dzieci Hitlera, Warszawa 2008.
9.
T. Kocowski, Taktyka i strategia kierowania motywacja ludzką w skali masowej, [w:] A. Podgó- recki (red.), Socjotechnika. Style działania, Warszawa 1972.
10.
M. Kołodziejczak, Naukowy i praktyczny status współczesnej socjotechniki, [w:] P. Pawełczyk (red.), Dwa oblicza socjotechniki, Poznań 2006.
11.
J. Kossecki, Tajniki sterowania ludźmi. Warszawa 1984.
12.
T. Kotarbiński, Dzieła wszystkie. Prakseologia. Część I, Wrocław 1999.
13.
T. Kotarbiński, Traktat o dobrej robocie, Warszawa 1975.
14.
E.C. Król, Propaganda i indoktrynacja narodowego socjalizmu w Niemczech 1919–1945. Studium organizacji, treści, metod i technik masowego oddziaływania, Warszawa 1999.
15.
N. Machiavelli, Książę, Wrocław 1979.
16.
M.K. Mlicki, Socjotechnika. Zagadnienia etyczne i prakseologiczne, Wrocław 1986.
17.
M.K. Mlicki, Socjotechnika. Zagadnienia etyczne i prakseologiczne, Wrocław–Warszawa–Kra- ków–Gdańsk–Łódź 1986.
18.
P. Pawełczyk, Socjotechniczne aspekty gry politycznej, Poznań 2000.
19.
P. Pawełczyk, D. Piontek, Socjotechnika w komunikowaniu politycznym, Poznań 1999.
20.
A. Podgórecki, Pięć funkcji socjologii, [w:] A. Podgórecki (red.), Socjotechnika. Praktyczne zastosowanie socjologii, Warszawa 1968.
21.
A. Podgórecki, Socjotechniczne wątki w twórczości Machiavellego, [w:] A. Tomasiak-Brzost (red.), Niccolo Machiavelli. Paradoksy losów doktryny, Warszawa 1973.
22.
A. Podgórecki, Zasady socjotechniki, Warszawa 1966.
23.
K.R. Popper, Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie, t. 1, Warszawa 1993.
24.
T. Pszczołowski, Zasady sprawnego działania, Warszawa 1979.
25.
P. Sztompka, Dylematy wielkiej transformacji a szanse socjotechniki, «Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny» 1992, nr 1.
26.
M. Tyrała, Wpływ rywalizacji politycznej na proces konsolidacji demokracji w Polsce w latach 1991–2011, «Studia Politologiczne» 2018, vol. 47.
27.
M. Weber, Polityka jako zawód i powołanie, Kraków 1998.
28.
I. Witkowski, Propaganda III Rzeszy, Warszawa 2008.
29.
T. Witkowski, Psychomanipulacje. Jak je rozpoznać i jak sobie z nimi radzić, Wrocław 2004.
30.
P. Załęcki, Kulturowe instrumentarium panowania, [w:] R. Paradowski, P. Załęcki (red.), Kulturowe instrumentarium panowania, Toruń 2002.
31.
A. Zinowiew, Homo sovieticus, Londyn 1984.
32.
M. Żyromski, Propaganda w systemach totalitarnych, Poznań 2015.