Artykuł traktuje o politycznych sporach związanych ze współczesnymi interpretacjami islamu w kontekście konstruowania samej idei Pakistanu, a następnie ciągłego redefiniowania jego ideologicznych fundamentów. Analizie zostały poddane dwie koncepcje, będące w opozycji: polityczna filozofia współczesnego demokratycznego państwa islamskiego, opracowana przez Muhammada Allamę Iqbala, oficjalnie uznawanego za duchowego Ojca Pakistanu, oraz tradycjonalistyczna (lub fundamentalistyczna) wizja państwa islamskiego propagowana przez Abul A’la Maududiego, twórcę Dżamaat-e-Islami, jednej z najbardziej wpływowych organizacji muzułmańskich w całej Azji. Wybrane elementy obydwóch politycznych wizji bywały realizowane przez rozmaitych graczy sceny politycznej na przestrzeni siedemdziesięciu lat. Implikacje politycznych sporów miały zawsze znaczący wpływ na ostateczny kształt pakistańskiego społeczeństwa, polityki czy stanowionego prawa. Proces deradykalizacji czy detalibanizacji, zbiegający się z wojskową operacją „Zarb-e-Azb”, wydaje się być głęboko zakorzeniony w ideologii, a jego sukces może – do pewnego stopnia – zależeć od skuteczności argumentów ideologicznych przedstawianych przez walczące strony.