Celem artykułu jest odpowiedź na pytanie dotyczące możliwości realizacji założeń partycypacyjnego zarządzania publicznego za pomocą dostępnych metod i narzędzi partycypacji obywatelskiej, a także w odniesieniu do konkretnych etapów procesu decyzyjnego. Postawiona hipoteza zakłada, że pomimo atrakcyjnych – z punktu widzenia wzmacniania społecznego zaangażowania w procesy decyzyjne – założeń, możliwości praktycznej realizacji idei partycypacyjnego zarządzania publicznego są mocno ograniczone, głównie z powodu braku wystarczających środków i narzędzi. Przeprowadzone analizy wskazują, że przykładem udanych przedsięwzięć mogą być m.in. cieszące się znaczną popularnością, budżety partycypacyjne, a także, zdobywające swoich zwolenników, panele obywatelskie. Obydwa narzędzia mogą stać się elementami procesu decyzyjnego w dwóch jego fazach, tj. wejścia (ocena sytuacji) oraz konwersji (podjęcie decyzji). Z kolei możliwość realizacji przez omawiane techniki i narzędzia partycypacji obywatelskiej trzeciej, ostatniej fazy procesu decyzyjnego, czyli implementacji podjętej decyzji wydaje się szczególnie problematyczna.