Migracje stanowią jedno z najpoważniejszych współczesnych wyzwań dla państw europejskich. Aby mogły być źródłem korzyści i wsparciem dla potrzebujących rąk do pracy gospodarek i obciążonych demograficznie systemów społecznych starzejącej się Europy konieczne jest konsekwentne i powszechne wdrażanie polityki integracyjnej wobec migrantów. Szczególna uwaga należy się tu dzieciom migrantów, które w procesie migracyjnym traktowane są bardzo przedmiotowo – zabiera się je do życia w nowym, nieznanym społeczeństwie razem z dokumentami potrzebnymi do wyjazdu i bagażem. Polska nie wypracowała żadnego skutecznego, ale i wrażliwego modelu instytucjonalnego włączania tych dzieci w rzeczywistość społeczeństwa przyjmującego. Potrzeby i oczekiwania w zakresie edukacji, pieczy zastępczej, tożsamości musiały być zaspokajane przez samorządy, NGO-sy czy społeczne podmioty lokalne. Mamy zatem do czynienia ze swoistą „deinstytucjonalizacją oddolną (wymuszoną)”, której funkcjonowanie, finansowanie i skuteczność należałoby zbadać oraz zaprojektować rekomendacje na przyszłość.