Reagowanie opinii publicznej na wypełnianie obowiązków przez przedstawicieli polskiej klasy politycznej w bardzo niewielkim stopniu wpływa na autokorektę postępowania osób do niej należących. Nie dopomaga w tym intensyfikacja – drogą medialną – komentarzy ekspertów na temat polityki i działań polityków. W rezultacie wzrasta społeczne przeświadczenie o braku szans na jakościową zmianę, demonstrowane przez niską frekwencję wyborczą, zatem pomniejszające rangę i skalę decyzji podejmowanych przez elektorat w Polsce. Równocześnie pogłębia się oligarchizacja i trybalizacja polityki polskiej na poziomie partyjnym i państwowym, wyrażająca się choćby w zjawiskach rentierstwa politycznego i sondażokracji czy też obsesji reelekcji, którym ulega wielu polityków. W ten sposób powiększa się pęknięcie między elektoratem i jego wybranymi reprezentantami, to zaś może skutkować tendencjami negatywnymi z punktu widzenia obowiązującego układu sił – demonstrowanymi tak przez rządzących, jak i przez opozycję. Wyobrażalną konsekwencją takiego rozwoju wypadków może być wzrost znaczenia populizmu, który ma zdolność do naruszenia tego układu, ale w istocie nie jest zainteresowany zmianami rewolucyjnymi. Petryfikacja podobnych tendencji ma też negatywny wpływ na postrzeganie przez opinię publiczną – w tym przez samych polityków – politologii polskiej jako niezdolnej do skorygowania zachowań klasy politycznej. Potrzeba zmiany tej niekorzystnej sytuacji staje się przesłanką niniejszej analizy, tym bardziej że w stabilnych systemach demokratycznych to właśnie politolodzy stanowią ważną grupę w środowisku doradców i prognostów wpływających na praktykę polityczną.