Tekst koncentruje się na kwestii polityki historycznej i polityki pamięci w Europie. Zostały omówione główne fazy polityki historycznej w powojennej Europie. Pierwszą była faza narodowej rekonstrukcja, gdy kreowano w wielu krajach mit „narodowej ofiary” i ruchu oporu. Od lat pięćdziesiątych trwała „era ciszy”, gdy pomijano w państwowej polityce kontrowersje dotyczące okresu wojny. Następną była faza „odwrócenia pamięci”, która osiągnęło swoje apogeum w latach siedemdziesiątych. Zmiany polityczne doprowadziły do samokrytycyzmu w ocenie postawy własnego narodu. W końcu lat siedemdziesiątych rozpoczął się „konserwatywny zwrot” i „powrót narodu”, co oznaczało powrót do gloryfikacji własnego narodu oraz odrodzenia nacjonalistycznej mitologii, podobnej, jak w XIX wieku. Drugim celem pracy było wskazanie głównych dyskursów polityki historycznej w Europie w XXI wieku. Można do nich zaliczyć problemy rewizji oceny II wojny światowej, internacjonalizacji pamięci holocaustu, postotalitarne dyskursy Europy Zachodniej oraz Europy Centralnej i Wschodniej oraz dyskurs postkolonialny.