Prezentowany artykuł dotyczy polityczności ładu społecznego konfrontowanego z perspektywą epistemologicznej hegemonii mainstreamowej ekonomii. Coraz częściej ekonomiści podkreślają, iż ekonomia jako dyscyplina naukowa nie radzi sobie z odpowiedzią na pytania o przyczyny obserwowanych zjawisk. Metodyka badań z nauk ekonomicznych jest ukierunkowana głównie na poszukiwanie odpowiedzi o skutki różnych działań, a i te stają się przyczynkiem do polemik i sporów dotyczących źródeł ich powstawania. Ekonomia jako nauka znalazła się w tarapatach, bowiem ekonomiści dali się uwieść wizji idealnego, bezkolizyjnego systemu rynkowego. Obecny kryzys dotyczy nie tylko sfery finansowej i produkcji, ale również sfery społecznej, politycznej oraz ideowo-moralnej. Jest to kryzys systemowy, nie tyle kapitalizmu i nie gospodarki rynkowej tylko ich dewiacji w postaci neoliberalizmu stanowiącego spekulatywne uzasadnienie dla ekonomii głównego nurtu. Ostatnie dekady to czas umacniania się paradygmatu, gdzie kluczową rolę odgrywają różne odmiany teorii równowagi, w której gospodarka ma samoczynnie dążyć do szybkiego wzrostu Wspomniany projekt był nie tylko pakietem rozwiązań ustawowych, ale „zgeneralizowaną normatywnością”, i „globalną racjonalnością”, przejawiającą tendencję do strukturyzacji i organizowania nie tylko działań rządzących, ale również postępowania samych rządzonych według zasad konkurencji, wydajności i użyteczności.