Policja Państwowa w II Rzeczypospolitej
a Policja Polska w okresie II wojny światowej
Więcej
Ukryj
1
Wydział Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych Uniwersytetu Warszawskiego
2
Katedra Prawa i Administracji Wydziału Zarządzania
Politechniki Rzeszowskiej
Data publikacji: 16-12-2019
Studia Politologiczne 2019;51
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Problematyka Policji Państwowej w II Rzeczypospolitej poddawana była niejednokrotnie
analizie naukowej, tym niemniej warto jest rozważyć jej funkcjonowanie
z perspektywy powołania Policji Polskiej. W okresie II Wojny Światowej wprowadzane
były często różnego rodzaju rozwiązania normatywne, których charakter
prawny mógł budzić wątpliwość, tym bardziej, że taka sytuacja podyktowana była polityczną zależnością, w jakiej znajdowało się wówczas państwo polskie. Problem
zatem nie tylko instytucjonalnych uwarunkowań, ale także ich oceny stał się przedmiotem
niniejszego artykułu.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
REFERENCJE (8)
1.
Dekret Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 17 kwietnia 1936 r. w sprawie zmiany przepisów o Policji Państwowej (Dz. U. z 1936 r., Nr 28, poz. 226).
2.
Dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 7 października 1944 r. o Milicji Obywatelskiej (Dz. U. z 1944 r., Nr 7, poz. 33).
3.
Dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 15 sierpnia 1944 r. o rozwiązaniu Policji Państwowej (PP) (tzw. granatowej policji) (Dz. U. z 1944 r., Nr 2, poz. 6).
4.
Hempel A., Pogrobowcy klęski. Rzecz o policji „granatowej” w Generalnym Gubernatorstwie 1939–1945, Warszawa 1990.
5.
Letkiewicz A., Kierunki i metody doskonalenia organizacyjnego pracy Policji, Rzeszów 2007.
6.
Misiuk A., Instytucje policyjne w Polsce. Zarys dziejów od X wieku do współczesności, Szczytno 2006.
7.
Rajchel K. (red.), Zarządzanie ochroną porządku i bezpieczeństwa publicznego w państwie. Wybrane prawno-organizacyjne aspekty działania Policji, Rzeszów 2005.
8.
Smolak L., Prasa Policji Państwowej w latach 1918–1939, Warszawa 2003.