Polityczny kryzys w Bułgarii w latach 2021–2023 jest niezwykle ciekawym zjawiskiem politycznym, ze względu na fakt, że głównym żądaniem społecznych protestów było wprowadzenie reform, które miały odzyskać zawłaszczone państwo. Opór ugrupowań politycznych reprezentujących dotychczasowe status quo, doprowadził do politycznego klinczu, karuzeli pięciu wyborów parlamentarnych, czterech rządów tymczasowych oraz chwilowego wzmocnienia pozycji prezydenta. Tekst stanowi próbę chronologicznego uporządkowania procesów politycznych podczas kryzysu, przez pryzmat interakcji między dążącymi do zmiany partiami reformatorskimi oraz elitami kontrolującymi zawłaszczone państwo. W oparciu o analizę chronologii wydarzeń oraz danych z kolejnych wyborów, bułgarski przykład pozwala dostrzec ograniczony wpływ wprowadzania zmian przez wybory w zawłaszczonym państwie, jak również strategię politycznego przetrwania partii „status quo”.