Płynność jako cecha polityczności.
Carl Schmitt i Zygmunt Bauman
a współczesny dyskurs o granicach polityki
Więcej
Ukryj
1
dyrektor Instytutu Politologii Uniwersytetu
Opolskiego
Data publikacji: 23-12-2019
Studia Politologiczne 2015;37
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Zdaniem Z. Baumana ciała stałe nowoczesności zostały roztopione przez żywioły
płynne. Nowoczesność na skutek nabywania cech płynności przeszła w fazę
ponowoczesności. Polityka, jedno z ciał stałych nowoczesności, uległa wpływowi
żywiołów płynnych, została przez nie otoczona i rozcieńczona. Tradycyjna polityka
w metaforze Z. Baumana stała się także płynna, więc ponowoczesna, w interpretacji
U. Becka stała się subpolityką, a wielu współczesnych nazywa ją postpolityką.
W dyskusji o granicach polityki nie można pominąć refleksji C. Schmitta na temat
pojęcia polityczności. Kluczowe terminy płynność i rozproszenie łączą koncepcje
Z. Baumana z koncepcjami C. Schmitta.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
REFERENCJE (9)
1.
Z. Bauman, Nowoczesność i zagłada, Kraków 2009.
2.
Z. Bauman, Płynna nowoczesność, Kraków 2007.
3.
Z. Bauman, Płynne czasy. Życie w epoce ponowoczesnej, Warszawa 2007.
4.
Z. Bauman, Płynne życie, Kraków 2007.
5.
Z. Bauman, Płynny lęk, Kraków 2008.
6.
U. Beck, Społeczeństwo ryzyka. W drodze do innej nowoczesności, Warszawa 2002.
7.
Ch. Meier, Powstawanie polityczności u Greków, Warszawa 2012.
8.
C. Schmitt, Teologia polityczna i inne pisma, Kraków 2000.
9.
R. Skarzyński, Od chaosu do ładu. Carl Schmitt i problem tego, co polityczne, Warszawa 2012.