PL EN RU
Płynność jako cecha polityczności. Carl Schmitt i Zygmunt Bauman a współczesny dyskurs o granicach polityki
 
 
Więcej
Ukryj
1
dyrektor Instytutu Politologii Uniwersytetu Opolskiego
 
 
Data publikacji: 23-12-2019
 
 
Studia Politologiczne 2015;37
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Zdaniem Z. Baumana ciała stałe nowoczesności zostały roztopione przez żywioły płynne. Nowoczesność na skutek nabywania cech płynności przeszła w fazę ponowoczesności. Polityka, jedno z ciał stałych nowoczesności, uległa wpływowi żywiołów płynnych, została przez nie otoczona i rozcieńczona. Tradycyjna polityka w metaforze Z. Baumana stała się także płynna, więc ponowoczesna, w interpretacji U. Becka stała się subpolityką, a wielu współczesnych nazywa ją postpolityką. W dyskusji o granicach polityki nie można pominąć refleksji C. Schmitta na temat pojęcia polityczności. Kluczowe terminy płynność i rozproszenie łączą koncepcje Z. Baumana z koncepcjami C. Schmitta.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
 
REFERENCJE (9)
1.
Z. Bauman, Nowoczesność i zagłada, Kraków 2009.
 
2.
Z. Bauman, Płynna nowoczesność, Kraków 2007.
 
3.
Z. Bauman, Płynne czasy. Życie w epoce ponowoczesnej, Warszawa 2007.
 
4.
Z. Bauman, Płynne życie, Kraków 2007.
 
5.
Z. Bauman, Płynny lęk, Kraków 2008.
 
6.
U. Beck, Społeczeństwo ryzyka. W drodze do innej nowoczesności, Warszawa 2002.
 
7.
Ch. Meier, Powstawanie polityczności u Greków, Warszawa 2012.
 
8.
C. Schmitt, Teologia polityczna i inne pisma, Kraków 2000.
 
9.
R. Skarzyński, Od chaosu do ładu. Carl Schmitt i problem tego, co polityczne, Warszawa 2012.
 
ISSN:1640-8888
Journals System - logo
Scroll to top