Celem artykułu jest analiza regulacji prawnych dotyczących organów kierowniczych parlamentów w Norwegii i Danii oraz wybranych elementów praktyki ustrojowej związanej z ich funkcjonowaniem w ostatnich kilkunastu latach. Komparatystyka wspomnianych instytucji w obu parlamentach pozwala na ustalenie elementów podobnych, jak również wskazać na istniejące różnice, szczególnie w praktyce ustrojowej. Wspólna jest m.in. aksjologia leżąca u podstaw działalności organów kierowniczych i wynikająca z niej wysoka kultura polityczna cechująca deputowanych pełniących funkcje kierownicze w Stortingu i Folketingu. Dokonywane analizy oparte są na założeniach i kategoriach metodologii neoinstytucjonalnej w politologii. Zasadnicza teza artykułu zawiera się w stwierdzeniu, że wysoka sprawność i profesjonalność obu parlamentów ustalana z pomocą obiektywnych wskaźników jest rezultatem konsensusowego i pragmatycznego nastawienia osób wybieranych na stanowiska kierownicze a proponowanych przez grupy partyjne. Sprzyja takiemu nastawieniu powszechne występowanie w obu państwach w praktyce ustrojowej parlamentaryzmu mniejszościowego.