Przedmiotem niniejszego artykułu jest zagadnienie prawnych mechanizmów zwoływania posiedzeń Sejmu i Senatu RP. Autor dokonuje w nim prezentacji oraz dogmatycznej analizy przepisów normujących tryb zbierania się obu izb zarówno z mocy postanowienia ich Marszałków, jak i Prezydenta. Dąży on przy tym do usunięcia pojawiających się tutaj interpretacyjnych wątpliwości i jednocześnie zgłasza doskonalące dzisiejsze rozwiązania postulaty de lege ferenda. Przeprowadzone rozważania mają charakter kompleksowy i ukazują całokształt problemów składających się na tytułową tematykę. Na ich tle wyłania się główna teza opracowania, z której wynika, że choć istniejący mechanizm zwoływania posiedzeń izb skonstruowany jest zasadniczo w sposób prawidłowy, to jednak częściowo wymaga on normatywnych modyfikacji.