W artykule poruszono kwestię użycia muzyki popularnej w kontekstach politycznych, jako sposobu wyrażania i zarządzania poglądami konfliktowymi w dyskursie publicznym. Muzyka jako rodzaj sztuki jest sposobem manifestowania przez podmioty publiczne obecności w przestrzeni publicznej i artykulację interesów danej grupy ludzi wobec innych grup, zaś nierówności społeczne przekładają się na działania artystyczne. Na muzykę popularną w niniejszym ujęciu można spoglądać jako na sposób wyrażania podmiotowych potrzeb w społecznej walce o uznanie. Jako przykłady politycznej postawy prezentowanej przez muzyków użyję reprezentacji muzycznej związanej z „czarnym protestem” oraz kwestii wykluczania z dyskursu publicznego kobiet w wybranych utworach muzycznych polskich grup. Kwestie aborcji stały się punktem wyjścia do krytyki rządzących oraz panującej w RP kultury przyzwolenia dla nierównoprawnego traktowania kobiet w przestrzeni publicznej i prywatnej. Artyści, którzy nagrali utwory odnoszące się do niniejszych kwestii to wskazane w artykule różnorodne stylistycznie formacje: El Banda, Girls on Fire i Żelazne Waginy.