PL EN RU
O (nad)użyciach wiedzy o polityce
 
 
Więcej
Ukryj
1
adiunkt w Zakładzie Teorii Polityki i Państwa w Instytucie Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie
 
 
Data publikacji: 20-12-2019
 
 
Studia Politologiczne 2017;46
 
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Autor podejmuje problem różnego rodzaju (nad)użyć wiedzy o polityce przyjmując, iż są one wielopostaciowe, złożone i nieostre. Najbardziej jaskrawym przykładem (nad)użyć wiedzy naukowej są rzecz jasna rozliczne koncepcje paranaukowe i pseudonaukowe, jednak powszechniejsze, jak się zdaje, są (nad)użycia nieoczywiste, pozostające na pograniczu wiedzy akceptowalnej i odrzucanej, jednak bez jasnych kryteriów jej odrzucenia – nie są one w sposób wyraźny kłamliwe, jednak nie są również poprawne. Spośród wielu rodzajów (nad)użyć omówione są (nad)użycia instrumentalne i autonomiczne, zamierzone i niezamierzone oraz pożyteczne i niepożyteczne.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
REFERENCJE (40)
1.
Aggazi E., Dobro, zło i nauka, Warszawa 1997.
 
2.
Amsterdamski S., Między historią a metodą. Spory o racjonalność nauki, Warszawa 1983.
 
3.
Anderski S., Czarnoksięstwo w naukach społecznych, Warszawa 2002.
 
4.
Cetwiński O., U podstaw teorii polityki. Zagadnienia wyjaśniania i uzasadniania w nauce o polityce, Warszawa 1979.
 
5.
Chalmers A., Czym jest to, co zwiemy nauką? Rozważania o naturze, statusie i metodach nauki, Wrocław 1993.
 
6.
Chodubski A., Prognostyka jako wyzwanie metodologiczne w badaniu stosunków międzynarodowych, «Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio K, Politologia» 2009, vol. XVI, Nr 2.
 
7.
Feyerabend P., Przeciw metodzie, Wrocław 2001.
 
8.
Gadamer H.-G., Prawda i metoda. Zarys hermeneutyki filozoficznej, Warszawa 2007.
 
9.
Gardner M., Pseudonauka i pseudouczeni, Warszawa 1966.
 
10.
Goćkowski J., Ethos nauki i role uczonych, Kraków 1996.
 
11.
Goćkowski J., Nauka ideologiczna: historia, socjologia i politologia w ustroju totalitarnym, [w:] Pseudonauka. Choroba, magia czy biznes?, Warszawa 2011.
 
12.
Grabski M.W., Paranauka, pseudonauka i co z tego dla nas wynika, [w:] Pseudonauka. Choroba, magia czy biznes?, Warszawa 2011.
 
13.
Hałoń E., Labuda G. (red.), O nauce, pseudonauce, paranauce. Zbiór wypowiedzi, Warszawa 1999.
 
14.
Haman M., Racjonalne powody akceptacji koncepcji pseudonaukowych: dążenie do prostoty, społeczny podział pracy w nauce i fałszywe dychotomie pojęciowe, «Psychologia Społeczna» 2008, Nr 4.
 
15.
Karwat M., Syndromatyczny charakter przedmiotu nauki i polityce, [w:] Demokratyczna Polska w globalizującym się świecie.
 
16.
Kazibut R., Alchemia pomiędzy pseudonauką a nauką. Studium historyczno-metodologiczne, „Zagadnienia Naukoznawstwa” 2012, Nr 1 (191).
 
17.
Klementewicz T., Rozumienie polityki. Zarys metodologii nauki o polityce, Warszawa 2010.
 
18.
Klementewicz T. (red.), Współczesne teorie polityki – od logiki do retoryki, «Studia Politologiczne» 2004, Nr 8.
 
19.
Kmita J., Szkice z teorii poznania naukowego, Warszawa 1976.
 
20.
Korab K. (red.), Pseudonauka. Choroba, magia czy biznes?, Warszawa 2011.
 
21.
Krauz-Mozer B., Teorie polityki. Założenia metodologiczne, Warszawa 2005.
 
22.
Krauz-Mozer B., Wzorce „naukowości” politologii, «Studia Nauk Politycznych» 2004, Nr 1 (1).
 
23.
Krauz-Mozer B., Borowiec P., Ścigaj P., Kim jesteś politologu? Historia i stan dyscypliny w Polsce, t. II, Kraków 2012.
 
24.
Krauz-Mozer B., Ścigaj P. (red.), Podejścia badawcze i metodologie w nauce o polityce, Kraków 2013.
 
25.
Lyotard J.F., Kondycja ponowoczesna, Warszawa 1997.
 
26.
Mokrzycki E., Do nauki przychodzi się nie tylko z pytaniami, Warszawa 2007.
 
27.
Nowak S., Metodologia badań społecznych, Warszawa 2007.
 
28.
Ossowski S., O osobliwościach nauk społecznych, Warszawa 1983.
 
29.
Popper K.R., Logika odkrycia naukowego, Warszawa 2002.
 
30.
Popper K.R., Wiedza obiektywna. Ewolucyjna teoria epistemologiczna, Warszawa 2002.
 
31.
Rorty R., Obiektywność, relatywizm i prawda, Warszawa 1999.
 
32.
Sady W., Spór o racjonalność naukową. Od Poincarégo do Laudana, Toruń 2013.
 
33.
Sokal A., Bricmont J., Modne bzdury. O nadużywaniu pojęć z zakresu nauk ścisłych przez postmodernistycznych intelektualistów, Warszawa 2004.
 
34.
Still A., Dryden W., The Social Psychology of „Pseudoscience”: a Brief History, «Journal of the Theory of Social Behaviour» 2004, Nr 3 (34).
 
35.
Sułek M., Prognozowanie i symulacje międzynarodowe, Warszawa 2010.
 
36.
Sztompka P., Teoria i uzasadnianie. Z metodologicznych problemów socjologii, Warszawa 1973.
 
37.
Topolski J., Metodologia historii, Warszawa 1968.
 
38.
Witkowski T., Fortuna P., O psychobiznesie, tolerancji i odpowiedzialności, czyli strategie czystych uczonych, „Psychologia Społeczna” 2008, Nr 9.
 
39.
Witkowski T., Zakazana psychologia, t. 1, Taszów 2009.
 
40.
Witkowski T., Zakazana psychologia, t. 2, Warszawa 2013.
 
ISSN:1640-8888
Journals System - logo
Scroll to top