Artykuł zawiera krytyczną analizę koncepcji reform systemu nauki i szkolnictwa wyższego wdrażanych w Polsce po 2010 r. Reformy te były przedstawiane jako część wielkiego planu mającego służyć wyrwaniu się polskiej nauki ze sfery peryferyjności. Nadające im kierunek koncepcje – jak przekonuje autor artykułu – wyrastały w istocie z doktrynerskiej, neoliberalnej formuły racjonalności nadającej rywalizacji i konkurencji charakter najbardziej pożądanego modelu działania, ujawniającego dobroczynną potęgę wolnorynkowych mechanizmów rozwoju i samoregulacji. Artykuł zwraca uwagę na to, iż koncepcja efektywności ukazująca badania naukowe jako proces wytwórstwa podważa w istocie kanony akademickiej tradycji odwołującej się do symboliki prawdy i wywołuje poważny konflikt wartości związany ze zderzeniem wzorca nauki rozumianej jako bezinteresowne dążenie do prawdy i neoliberalnych ideałów wzrostu i efektywności.