Kultura, w okresie dwudziestolecia międzywojennego, traktowana była przez rządzących marginesowo. Pozostawiona prawom rynku nie doczekała się spójnego modelu zarządzania. Szczególnym przypadkiem, gdzie wytworzyła się oddolna polityka kulturalna, była Warszawska Spółdzielnia Mieszkaniowa. Ukonstytuowana z założeń socjalistycznych wykorzystywała kulturę dla konsolidacji mieszkańców i rozwoju wspólnoty. Celem niniejszego artykułu jest ukazanie owego oryginalnego zjawiska. Odwołując się do założeń ideologicznych oraz kształtowania instytucji spółdzielni, ukazano formy aktywności kulturalnej, ze zwróceniem szczególnej uwagi na twórczość teatralną – nowatorską i oryginalną względem innych zdarzeń artystycznych ówczesnej stolicy.