Artykuł przedstawia krótką refleksję nad drobnym wycinkiem złożonych i wielorakich relacji sztuki i polityki. Punktem odniesienia jest przekonanie Jacquesa Rancière’a, że sztuka jest formą zaangażowania politycznego, która umożliwiając redystrybucję przedmiotów, obrazów i słów prowadzi do rekonfiguracji przestrzeni publicznej i ustanowienia nowych form doświadczenia. Przestrzeń publiczna jest więc terytorium praktyki sztuki i jako taka podlega przekształceniom nie tylko wówczas, gdy sztuka kolaboruje z władzą pełniąc wobec niej funkcje służalcze, ale również, gdy umożliwia inne odczytanie rzeczywistości, gdy wprowadza do niej nowe formy i sensy. Szczególnie wyraźnie widać to w dzisiejszej Polsce na gruncie rywalizacji o interpretację i reinterpretację sfery narodowej, włącznie z jej obecnością w przestrzeni publicznej. Odwołując się do kategorii sensorium narodowego w drugiej części artykułu pokazane są przykłady rekonfiguracji narodowej przestrzeni publicznej dokonywanej tak na poziomie wystaw artystycznych, jak i codziennych manifestacje symboli narodowych, czego wyraźnym przykładem jest odzież patriotyczna.