Artykuł analizuje eksperyment z rządami premierowsko-parlamentarnymi w Kirgistanie, zainicjowanymi przez referendalną konstytucję 2010 roku. Głównym przedmiotem analizy jest praktyka tworzenia i funkcjonowania gabinetów koalicyjnych w latach 2010–2016. Hipoteza tego artykułu głosi, że o powstaniu tej unikalnej w Azji Centralnej formy rządów zadecydowały nie tylko formalne przepisy konstytucyjne, lecz także czynniki sytuacyjne, określone głównie przez wynik wyborów parlamentarnych 2010 r. i prezydenckich 2011 r. To oznacza, że nowy model ustrojowy może ulec kolejnej rewizji wraz ze zmianą kontekstu sytuacyjnego, towarzyszącego drugiemu cyklowi wyborczemu. Punktem zwrotnym będą wybory prezydenckie 2017 r. Autorka ukazuje retoryczne zygzaki i autentyczne dylematy obozu władzy w obliczu tego wyzwania oraz kreśli potencjalne scenariusze dalszego rozwoju wydarzeń i ich konsekwencje dla przyszłego modelu rządów.