Tematem artykułu uczyniono zjawisko sukcesów partii alt-prawicowych i ich przywódców. Wzrost radykalnego populizmu i jego geopolityczny zasięg znajdują odzwierciedlenie w dyskursie o jego nowych cechach. Taka dyskusja oferuje bogactwo koncepcji i pojęć. Większość z nich opisuje praktyki „demontażu” demokracji, zagrożenia dyktaturą, a nawet faszyzmem. Przedstawiona analiza skupia się na pytaniu o tożsamość ideologiczną przypadków, które można określić mianem populizmu utrwalonego. Stawiana przeze mnie teza pokazuje, że źródłem trwałości poparcia wyborczego jest specyficzna narracja oparta na stylu myślenia, który Zygmunt Bauman nazwał „retrotopią”. Ten popularny światopogląd funkcjonuje jako mit legitymizujący, który proces ograniczania demokracji ukrywa pod postacią wojny kulturowej. Dochodzę do wniosku, że koncepcja retrotopii jako ideologii popularistycznej w większym stopniu pogłębia rozróżnienie między różnymi odmianami współczesnych ruchów populistycznych i przywódcami politycznymi.