Artykuł przedstawia problem polityczności z perspektywy metateoretycznej. Autor zajął się analizą założeń rozmaitych koncepcji teoretycznych polityczności oraz celów analitycznych, jakie kategoria ta ma spełniać w naukach politycznych. Autor nie uprzywilejowuje żadnego konkretnego znaczenia polityczności, wskazując raczej na różne trudności konceptualizacji tej kategorii politologicznej: wieloznaczność w debacie publicznej, przeciwstawianie pojęć polityczności i polityki oraz ideologii, uznawanie polityczności jako istoty polityki. Pojęcie polityczności analizowano na dwóch płaszczyznach. Pierwsza płaszczyzna, ideologiczna prezentuje polityczność jako ideę, za pomocą której badacze polityki, filozofowie polityczni, publicyści starają się zrozumieć fundamentalne założenia konstrukcji społeczeństwa i w ten sposób wpłynąć na zmianę rzeczywistości społecznej. Występuje tu kilka głównych podejść: normatywne (np. J. Rawls), krytyczne (np. Ch. Mouffe), egzystencjalne (np. C. Schmitt). Druga płaszczyzna, analityczna dowodzi, iż pojęcie polityczności stanowi kategorię, za pomocą której można opisywać kryteria identyfikacyjne określania rozmaitych zjawisk jako politycznych – zarówno w sferze polityki instytucjonalnej, jak i poza nią. Na płaszczyźnie tej polityczność występuję w czterech wariantach. Po pierwsze, jako cecha zjawisk. Po drugie, jako przejaw pewnej domeny życia zbiorowego (np. sfery publicznej). Po trzecie, jako aspekt (jeden z aspektów) zjawisk społecznych. Po czwarte, jako pewien typ stosunków społecznych. 55