Ewolucja polskiej polityki bezpieczeństwa:
w kierunku strategicznej samodzielności?
Więcej
Ukryj
1
dr hab., kierownik Zakładu Metodologii Badań
Europejskich, Instytut Europeistyki Uniwersytetu Warszawskiego
Data publikacji: 26-12-2019
Studia Politologiczne 2014;34
SŁOWA KLUCZOWE
STRESZCZENIE
Artykuł omawia ewolucję polityki bezpieczeństwa Polski od uzyskania członkostwa
w NATO w 1999 r. Udział w operacji w Iraku u boku Stanów Zjednoczonych
przyczynił się do modernizacji i profesjonalizacji polskich sił zbrojnych. Później
Polska uznała, że ograniczenie zaangażowania Amerykanów w bezpieczeństwo
europejskie może być częściowo zrównoważone rozwojem WPBiO. Wojna Rosji
z Gruzją i szantaż gazowy wobec Ukrainy skłoniły Polskę do rozwijania samodzielnych
zdolności obronnych i ograniczenia zaangażowania w misje zagraniczne.
INFORMACJE O RECENZOWANIU
Sprawdzono w systemie antyplagiatowym
REFERENCJE (18)
1.
L. Chappell, Germany, Poland and the Common Security and Defence Polity. Converging Security and Defence Perspectives in an Enlarged EU, New York 2012.
2.
N. Copsey, K. Pomorska, Poland’s power and influence in the European Union: The case of its eastern policy, „Comparative European Politics” 2010, nr 3.
3.
J. Czaputowicz, Bezpieczeństwo międzynarodowe. Współczesne koncepcje, Warszawa 2012.
4.
J. Czaputowicz, System czy nieład? Bezpieczeństwo europejskie u progu XXI wieku, Warszawa 1998.
5.
J. Czaputowicz, Teoretyczne wyjaśnienia Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony, „Stosunki Międzynarodowe” 2013, nr 2.
6.
M. Dickow, H. Linnenkamp, J.-P. Maulny, M. Terlikowski, Weimar Defence Cooperation — Projects to Respond to the European Imperative, Warszawa 2011.
7.
G. Grevi, D. Keohanne, ESDP Resources, [w:] G. Grevi, D. Helly, D. Keohane (red.), European Security and Defence Policy: The First ten Years (1999–2009), Paris 2009.
8.
S. Koziej, Pierwsza dekada funkcjonowania w strukturach bezpieczeństwa NATO i UE – strategiczne doświadczenia Polski, „Bezpieczeństwo Narodowe” 2012, nr 22.
9.
R. Kuźniar, Wewnętrzne uwarunkowania polskiej polityki zagranicznej, [w:] R. Kuźniar, Krzysztof Szczepanik, Polityka zagraniczna RP 1989–2002, Warszawa 2002.
10.
M. Lasoń, Strategia udziału sił zbrojnych RP w operacjach międzynarodowych, „Politeja” 2001, nr 1.
11.
P. Latawski, M.A. Smith, Plus ça change, plus c’est la même chose. CESDP since 1998: The View from London, Paris and Warsaw, „Journal of European Ares Studies” 2002, nr 2.
12.
K. Longhurst, M. Zaborowski, The New Atlanticist: Poland’s Foreign and Security Policy Priorities, London 2007.
13.
Ch.O. Meyer, E. Strickmann, Solidifying Constructivism: How Material and Ideational Factors Interact in European Defence, „Journal of Common Market Studies” 2011, nr 1.
14.
K. Miszczak, Germany, Poland and European Security, „The Polish Quarterly of International Affairs” 2005, nr 1.
15.
C.M. O’Donnell, Poland’s U-turn on European Defence: A Missed Opportunity?, Policy Brief, Centre for European Reform, March 2012.
16.
E. Radziszewski, Interpersonal Discussions and Attitude Formation on Foreign Policy: the Case of Polish Involvement in the Iraq War, „Foreign Policy Analysis” 2013, nr 1.
17.
F. Schimmelfenning, The EU, NATO and the Integration of Europe. Rules and Rethoric, Cambridge 2003.
18.
P. Żurawski vel Grajewski, Bezpieczeństwo międzynarodowe. Wymiar militarny, Warszawa 2012.