Przedłożony tom «Studiów Politologicznych» poświęcony jest problematyce policyjnej w ujęciu historycznym. W ciągu kilku ostatnich lat przypadały „okrągłe” rocznice istotnych wydarzeń w dziejach polskich służb policyjnych. Jeszcze w czasie trwania I wojny światowej w 1915 r., gdy na ziemiach byłego Królestwa Polskiego ustępowały wojska carskie, aktywistyczne ugrupowania polityczne zaczęły tworzyć instytucje obywatelskie, w tym organizacje paramilitarne o charakterze policyjnym w postaci straży obywatelskich. Spotkały się one z pozytywnym odzewem miejscowego społeczeństwa. W samej Warszawie chęć służby w tych organizacjach zgłosiło przeszło 10 tysięcy osób (na marginesie, obecnie tylu policjantów pełni służbę na terenie miasta stołecznego Warszawy). Dzięki doświadczeniom i dorobkowi tych formacji udało się w sposób wystarczający zapewnić bezpieczeństwo i porządek publiczny na terenach objętych okupacją wojsk państw centralnych. Wielu członków Straży Obywatelskich, a później Milicji Miejskich odgrywało bardzo ważną rolę w tworzeniu niepodległych służb policyjnych. Wśród nich należy wymienić Mariana Borzęckiego, przyszłego komendanta głównego Policji Państwowej. W okresie międzywojennym uważano rok 1915 jako istotną datę w powstawaniu własnych, niezależnych od zaborców instytucji porządkowych, dlatego też zorganizowano w 1925 r. obchody dziesięciolecia polskiej „służby bezpieczeństwa”.