Polityka dzieje się w świecie organizacji. Ma organizacyjny wymiar. W organizacjach zaś zachodzą zjawiska i procesy polityczne, można dostrzec w nich wymiar polityczny. Politologia w niezadowalającym stopniu bada te kwestie. Można za J. LaPalombarą stwierdzić, iż w politologii istnieje poważna luka w tym zakresie. Tymczasem właśnie w tych obszarach znajdują się odpowiedzi na zasadnicze pytania o istotę współczesnej polityki, która coraz bardziej dzieje się w sferze pozornie jedynie apolitycznej czy pozapolitycznej. Polityka nie tyle zanika, przekształca się w postpolitykę, co „chowa się”, „ucieka” politologom. W naukach o organizacji i zarządzaniu istnieje wart analizy nurt badający zjawiska władzy i polityki w organizacjach, choć także i te zorientowane normatywnie nauki nie badają tej problematyki wystarczająco. Można zrekonstruować kilka modeli polityki w organizacjach: traktujące politykę w organizacjach jako ich patologię, teorie gry organizacyjnej, polityczne interpretacje procesu strategicznego i ujmowanie organizacji jako systemów politycznych. Pomiędzy polityką a organizacją i stosowanymi w politologii i „organizatologii” paradygmatami ich interpretowania, można znaleźć także związki bardziej fundamentalne – polityka może być rozumiana jako proces organizacji życia społecznego a organizacja i organizowanie jako w istocie zjawiska polityczne. Stąd uzasadnione wydaje się nie tylko uprawianie politologii organizacji czy „organizatologii” polityki lecz także postulowanie ściślejszej integracji badań politologicznych i „organizatologicznych”, przełamywanie sztucznych granic, dążenie do synergicznej syntezy ich dorobku i wykorzystania takiego podejścia także w uniwersyteckim kształceniu.