Artykuł analizuje taktyki buntu rosyjskiego oligarchy Jewgienija Prigożyna i Grupy Wagnera z 23–24 czerwca 2023 r. Odwołując się do koncepcji taktyki komunikacyjnej, artykuł przedstawia argumenty na rzecz tezy, że bunt J. Prigożyna był mechanizmem, który miał zapewnić platformę do wyrażania oczekiwań oraz płaszczyznę negocjacji z władzą polityczną. W tej perspektywie bunt jest postrzegany jako akt komunikacji, a buntownicy jako racjonalni aktorzy. W artykule poruszona jest też kwestia taktyki, rzadko podejmowana w badaniach nad buntami. Celem tekstu jest odpowiedź na pytanie o mechanizmy regulujące przebieg buntu J. Prigożyna i bojowników Grupy Wagnera. Na poziomie bardziej szczegółowym artykuł rekonstruuje sposoby wykorzystania przez J. Prigożyna dwóch taktyk charakterystycznych dla buntów wojskowych traktowanych jako przejawy taktycznej komunikacji: upubliczniania oskarżeń oraz formułowania gróźb użycia siły.